Mandalay
Door: Hans Pieter Zevenhuizen
Blijf op de hoogte en volg Hans Pieter en Arti
04 December 2014 | Myanmar, Mandalay
Niet iedereen in Myanmar kan goed Engels. Dat brengt juist veel charme met zich mee. De teksten op bordjes zien er heel charmant uit met veel rondjes en krulletjes, maar er iets begrijpelijks uithalen is onmogelijk. Communiceren doe je met zo min mogelijk woorden en met gebaren. Het helpt ook om mogelijke antwoorden voor te zeggen (30 minutes or 1 hour?).
Op de bus naar Mandalay hadden we op deze manier begrepen dat we om 5u s morgens zouden aankomen. Als er dan om 2u s morgens plots van alles wordt geroepen en de meeste Myanmarezen stappen uit, dan weet je even niet wat er gebeurd. Blijkbaar duurde de rit 5u..
Na nog wat consternatie omdat er 2 haltes Mandalay blijken te zijn liggen we even later toch nog lekker een paar uur in bed om weer klaar te zijn om een nieuw stuk Myanmar te ontdekken.
We gaan eerst een paar lokale ambachten bekijken: houtbewerking, weefgetouwen en marmeren en met goud bedekte beelden. Heel authentiek en leuk om te zien.
Dan naar Sagaing Hill met vanuit 2 bijzondere pagodes een mooi uitzicht over de stad. Vindingrijk zijn de mensen hier wel: uit meloenpitjes maken ze kettingen, armbanden en zelfs handtassen.
's Middags gaan we naar Ava, de voormalige hoofdstad van Myanmar. Best een beproeving om er te komen hoor! Eerst met de taxi, dan met een boot en verder met paard en wagen. Zij die mij een beetje kennen weten wel dat ik nogal allergisch ben voor paarden... en natuurlijk net vandaag geen zakdoek bij me en ik had ook geen medicijnen bij.. hoesten, proesten en met moeite ademhalen. Gelukkig was Arti heel lief voor me en wat we zagen de moeite waard. Oude vervallen pagodes, een wachttoren en dat in een betoverend landschap vol water. Het mooiste was een teakhouten klooster. Ongelofelijk dat een houten gebouw honderden jaren meegaat.
We willen nog de zonsondergang zien van op de U Bein Bridge, de werelds langste teak houten brug van 200 jaar oud. We haasten maar door de lange rit met de paard en wagen terug naar de boot dn door een groep Franse touristen die, als we net van de oever zijn ontdekken dat ze toch nog iemand missen en we weer terug moeten (zucht, ze waren maar met 7 hoor), .. is de zon net onder als we bij de brug aankomen. Maar het is niet erg: de touristen vertrekken al en alleen wij met lokale mensen en monniken blijven over. Dat is zo mooi: het is geen 'show' voor de touristen, het is gewoon dagelijks leven in Myanmar!
De brug is zooo mooi in zijn eenvoud. Met een prachtige zonsondergang op de achtergrond is het adembenemend.
De volgende ochtend komen we een ouder koppel sympathieke Amerikanen tegen bij het ontbijt. Het is een geanimeerd gesprek. Ze vinden het geweldig dat 'jonge' mensen zoals wij aan zo'n avontuur bezig zijn en dat veel Amerikanen dat niet doen. We horen mooie verhalen van hun over Vietnam.
Maar kom, genoeg gekletst! Vandaag gaan we naar Mingun. Om daar te geraken moeten we de boot op. Gewoon een breed houten dek met houten tuinstoelen er op. Lekker simpel en heel relaxed.
Het is fascinerend om de lokale manier van leven aan je voorbij te zien glijden. Op een eiland midden in de rivier is een dorpje dat alleen bewoonbaar is tijdens het droge seizoen, dan kweken ze pinda's en chilis.
Wanneer we aankomen gaan we eerst naar de Mingun Pahtodawgyi. Een koning met grootheidswaan wilde de grootste pagode ooit bouwen. Maar de werken waren extreem zwaar en het volk dreigde in opstand te komen: als de pagode afbouwt, zal jij geen koning meer zijn. Is ie maar halfweg gestopt.
Er staat een groot rood bord dat je de pagode niet mag beklimmen.. wij er op dus! Door een aardbeving zijn er grote scheuren en spleten ontstaan. We zijn op alle hoeken van het dak geraakt met klimmen, klauteren en springen, en dat op blote voeten! Best spannend maar samen lukt het wel.
Vandaag test Arti ook voor het eerst onze selfie-stok die we In Bangkok gekocht hadden. Ik ben wat sceptisch want ik vond het vooral iets voor gekke Chinezen. Maar het is toch wel heel leuk. Je kan uit andere hoeken foto's maken en je hoeft geen andere mensen in de buurt te hebben voor een leuke foto samen.
Toen we terug beneden kwamen was het al kwart voor 11, onze boot zou om 11uur vertrekken! Dan maar een andere boot zoeken straks! We willen nig zeker de Mingun Bell zien! De oudste klok ter wereld!
Nog leuker dan de klok is gewoon wat rondlopen, een kokosnoot kopen, spelen met ern paar puppies, een ossenkar voorbij zien rijden,..
> WNiet iedereen in Myanmar kan goed Engels. Dat brengt juist veel charme met zich mee. De teksten op bordjes zien er heel charmant uit met veel rondjes en krulletjes, maar er iets begrijpelijks uithalen is onmogelijk. Communiceren doe je met zo min mogelijk woorden en met gebaren. Het helpt ook om mogelijke antwoorden voor te zeggen (30 minutes or 1 hour?).
> >
> > Op de bus naar Mandalay hadden we op deze manier begrepen dat we om 5u s morgens zouden aankomen. Als er dan om 2u s morgens plots van alles wordt geroepen en de meeste Myanmarezen stappen uit, dan weet je even niet wat er gebeurd. Blijkbaar duurde de rit 5u..
> >
> > Na nog wat consternatie omdat er 2 haltes Mandalay blijken te zijn liggen we even later toch nog lekker een paar uur in bed om weer klaar te zijn om een nieuw stuk Myanmar te ontdekken.
> >
> > We gaan eerst een paar lokale ambachten bekijken: houtbewerking, weefgetouwen en marmeren en met goud bedekte beelden. Heel authentiek en leuk om te zien.
> >
> > Dan naar Sagaing Hill met vanuit 2 bijzondere pagodes een mooi uitzicht over de stad. Vindingrijk zijn de mensen hier wel: uit meloenpitjes maken ze kettingen, armbanden en zelfs handtassen.
> >
> > 's Middags gaan we naar Ava, de voormalige hoofdstad van Myanmar. Best een beproeving om er te komen hoor! Eerst met de taxi, dan met een boot en verder met paard en wagen. Zij die mij een beetje kennen weten wel dat ik nogal allergisch ben voor paarden... en natuurlijk net vandaag geen zakdoek bij me en ik had ook geen medicijnen bij.. hoesten, proesten en met moeite ademhalen. Gelukkig was Arti heel lief voor me en wat we zagen de moeite waard. Oude vervallen pagodes, een wachttoren en dat in een betoverend landschap vol water. Het mooiste was een teakhouten klooster. Ongelofelijk dat een houten gebouw honderden jaren meegaat.
> >
> > We willen nog de zonsondergang zien van op de U Bein Bridge, de werelds langste teak houten brug van 200 jaar oud. We haasten maar door de lange rit met de paard en wagen terug naar de boot dn door een groep Franse touristen die, als we net van de oever zijn ontdekken dat ze toch nog iemand missen en we weer terug moeten (zucht, ze waren maar met 7 hoor), .. is de zon net onder als we bij de brug aankomen. Maar het is niet erg: de touristen vertrekken al en alleen wij met lokale mensen en monniken blijven over. Dat is zo mooi: het is geen 'show' voor de touristen, het is gewoon dagelijks leven in Myanmar!
> >
> > De brug is zooo mooi in zijn eenvoud. Met een prachtige zonsondergang op de achtergrond is het adembenemend.
> >
> > De volgende ochtend komen we een ouder koppel sympathieke Amerikanen tegen bij het ontbijt. Het is een geanimeerd gesprek. Ze vinden het geweldig dat 'jonge' mensen zoals wij aan zo'n avontuur bezig zijn en dat veel Amerikanen dat niet doen. We horen mooie verhalen van hun over Vietnam.
> >
> > Maar kom, genoeg gekletst! Vandaag gaan we naar Mingun. Om daar te geraken moeten we de boot op. Gewoon een breed houten dek met houten tuinstoelen er op. Lekker simpel en heel relaxed.
> >
> > Het is fascinerend om de lokale manier van leven aan je voorbij te zien glijden. Op een eiland midden in de rivier is een dorpje dat alleen bewoonbaar is tijdens het droge seizoen, dan kweken ze pinda's en chilis.
> >
> > Wanneer we aankomen gaan we eerst naar de Mingun Pahtodawgyi. Een koning met grootheidswaan wilde de grootste pagode ooit bouwen. Maar de werken waren extreem zwaar en het volk dreigde in opstand te komen: als de pagode afbouwt, zal jij geen koning meer zijn. Is ie maar halfweg gestopt.
> >
> > Er staat een groot rood bord dat je de pagode niet mag beklimmen.. wij er op dus! Door een aardbeving zijn er grote scheuren en spleten ontstaan. We zijn op alle hoeken van het dak geraakt met klimmen, klauteren en springen, en dat op blote voeten! Best spannend maar samen lukt het wel.
> >
> > Vandaag test Arti ook voor het eerst onze selfie-stok die we In Bangkok gekocht hadden. Ik ben wat sceptisch want ik vond het vooral iets voor gekke Chinezen. Maar het is toch wel heel leuk. Je kan uit andere hoeken foto's maken en je hoeft geen andere mensen in de buurt te hebben voor een leuke foto samen.
> >
> Toen we terug beneden kwamen was het al kwart voor 11, onze boot zou om 11uur vertrekken! Dan maar een andere boot zoeken straks! We willen nig zeker de Mingun Bell zien! De oudste klok ter wereld!
>
> Nog leuker dan de klok is gewoon wat rondlopen, een kokosnoot kopen, spelen met ern paar puppies, een ossenkar voorbij zien rijden,..
>
> We kopen ook nog spullen voor Arti haar tanaka, een gouden beschildering op haar gezicht doordat je een stuk hout nat maakt en schuurt over een stenen schijf. Dan ontstaat er een mengsel dat ze op haar gezicht smeert met een borsteltje. Ze wordt er steeds beter in.
>
Na weer wat handgebaren en gebrekkig Engels vinden we weer een boot terug naar Mandalay. We moeten wel beneden deks maar dat blijkt super gaaf te zijn. We zetten onze stoelen dwars, voetjes tegen de wand en staren naar het landschap dat voorbij glijdt.. beter dan TV kijken! Ik knikkebol, Arti speelt met haar selfie machien.
Terug in Mandalay gaan we naar de Mahamuni pagode. Zoooveel pagodes en zoooveel Buddha beelden, na deze reis zal ik wel moeten afkicken van deze overdosis maar nu is het nog genieten van de sfeer, de mistiek, de authenticiteit.
We hebben nog maar weinig tijd tot de bus vertrekt en willen nog wel iets eten. Samen met onze vriendelijke en meedenkende taxi chauffeur belanden we in een lokale eettent. We zijn wel een curiositeit en krijgen veel starende blikken maar met de hulp van de 2 woorden Engels en het uitstekende Myanmarees van onze chauffeur krijgen we toch een lekkere maaltijd voorgeschoteld. We eten iets wat lijkt op dim sum, iets wat lijkt op bapao en een soort noodle-soep met kwarteleitjes en orgaanvlees.
Helemaal klaar voor onze volgende nachtelijke busrit. Op naar Taunggyi!
We kopen ook nog spullen voor Arti haar tanaka, een gouden beschildering op haar gezicht doordat je een stuk hout nat maakt en schuurt over een stenen schijf. Dan ontstaat er een mengsel dat ze op haar gezicht smeert met een borsteltje. Ze wordt er steeds beter in.
Na weer wat handgebaren en gebrekkig Engels vinden we weer een boot terug naar Mandalay. We moeten wel beneden deks maar dat blijkt super gaaf te zijn. We zetten onze stoelen dwars, voetjes tegen de wand en staren naar het landschap dat voorbij glijdt.. beter dan TV kijken! Ik knikkebol, Arti speelt met haar selfie machien.
Terug in Mandalay gaan we naar de Mahamuni pagode. Zoooveel pagodes en zoooveel Buddha beelden, na deze reis zal ik wel moeten afkicken van deze overdosis maar nu is het nog genieten van de sfeer, de mistiek, de authenticiteit.
We hebben nog maar weinig tijd tot de bus vertrekt en willen nog wel iets eten. Samen met onze vriendelijke en meedenkende taxi chauffeur belanden we in een lokale eettent. We zijn wel een curiositeit en krijgen veel starende blikken maar met de hulp van de 2 woorden Engels en het uitstekende Myanmarees van onze chauffeur krijgen we toch een lekkere maaltijd voorgeschoteld. We eten iets wat lijkt op dim sum, iets wat lijkt op bapao en een soort noodle-soep met kwarteleitjes en orgaanvlees.
Helemaal klaar voor onze volgende nachtelijke busrit. Op naar Taunggyi!
Op de bus naar Mandalay hadden we op deze manier begrepen dat we om 5u s morgens zouden aankomen. Als er dan om 2u s morgens plots van alles wordt geroepen en de meeste Myanmarezen stappen uit, dan weet je even niet wat er gebeurd. Blijkbaar duurde de rit 5u..
Na nog wat consternatie omdat er 2 haltes Mandalay blijken te zijn liggen we even later toch nog lekker een paar uur in bed om weer klaar te zijn om een nieuw stuk Myanmar te ontdekken.
We gaan eerst een paar lokale ambachten bekijken: houtbewerking, weefgetouwen en marmeren en met goud bedekte beelden. Heel authentiek en leuk om te zien.
Dan naar Sagaing Hill met vanuit 2 bijzondere pagodes een mooi uitzicht over de stad. Vindingrijk zijn de mensen hier wel: uit meloenpitjes maken ze kettingen, armbanden en zelfs handtassen.
's Middags gaan we naar Ava, de voormalige hoofdstad van Myanmar. Best een beproeving om er te komen hoor! Eerst met de taxi, dan met een boot en verder met paard en wagen. Zij die mij een beetje kennen weten wel dat ik nogal allergisch ben voor paarden... en natuurlijk net vandaag geen zakdoek bij me en ik had ook geen medicijnen bij.. hoesten, proesten en met moeite ademhalen. Gelukkig was Arti heel lief voor me en wat we zagen de moeite waard. Oude vervallen pagodes, een wachttoren en dat in een betoverend landschap vol water. Het mooiste was een teakhouten klooster. Ongelofelijk dat een houten gebouw honderden jaren meegaat.
We willen nog de zonsondergang zien van op de U Bein Bridge, de werelds langste teak houten brug van 200 jaar oud. We haasten maar door de lange rit met de paard en wagen terug naar de boot dn door een groep Franse touristen die, als we net van de oever zijn ontdekken dat ze toch nog iemand missen en we weer terug moeten (zucht, ze waren maar met 7 hoor), .. is de zon net onder als we bij de brug aankomen. Maar het is niet erg: de touristen vertrekken al en alleen wij met lokale mensen en monniken blijven over. Dat is zo mooi: het is geen 'show' voor de touristen, het is gewoon dagelijks leven in Myanmar!
De brug is zooo mooi in zijn eenvoud. Met een prachtige zonsondergang op de achtergrond is het adembenemend.
De volgende ochtend komen we een ouder koppel sympathieke Amerikanen tegen bij het ontbijt. Het is een geanimeerd gesprek. Ze vinden het geweldig dat 'jonge' mensen zoals wij aan zo'n avontuur bezig zijn en dat veel Amerikanen dat niet doen. We horen mooie verhalen van hun over Vietnam.
Maar kom, genoeg gekletst! Vandaag gaan we naar Mingun. Om daar te geraken moeten we de boot op. Gewoon een breed houten dek met houten tuinstoelen er op. Lekker simpel en heel relaxed.
Het is fascinerend om de lokale manier van leven aan je voorbij te zien glijden. Op een eiland midden in de rivier is een dorpje dat alleen bewoonbaar is tijdens het droge seizoen, dan kweken ze pinda's en chilis.
Wanneer we aankomen gaan we eerst naar de Mingun Pahtodawgyi. Een koning met grootheidswaan wilde de grootste pagode ooit bouwen. Maar de werken waren extreem zwaar en het volk dreigde in opstand te komen: als de pagode afbouwt, zal jij geen koning meer zijn. Is ie maar halfweg gestopt.
Er staat een groot rood bord dat je de pagode niet mag beklimmen.. wij er op dus! Door een aardbeving zijn er grote scheuren en spleten ontstaan. We zijn op alle hoeken van het dak geraakt met klimmen, klauteren en springen, en dat op blote voeten! Best spannend maar samen lukt het wel.
Vandaag test Arti ook voor het eerst onze selfie-stok die we In Bangkok gekocht hadden. Ik ben wat sceptisch want ik vond het vooral iets voor gekke Chinezen. Maar het is toch wel heel leuk. Je kan uit andere hoeken foto's maken en je hoeft geen andere mensen in de buurt te hebben voor een leuke foto samen.
Toen we terug beneden kwamen was het al kwart voor 11, onze boot zou om 11uur vertrekken! Dan maar een andere boot zoeken straks! We willen nig zeker de Mingun Bell zien! De oudste klok ter wereld!
Nog leuker dan de klok is gewoon wat rondlopen, een kokosnoot kopen, spelen met ern paar puppies, een ossenkar voorbij zien rijden,..
> WNiet iedereen in Myanmar kan goed Engels. Dat brengt juist veel charme met zich mee. De teksten op bordjes zien er heel charmant uit met veel rondjes en krulletjes, maar er iets begrijpelijks uithalen is onmogelijk. Communiceren doe je met zo min mogelijk woorden en met gebaren. Het helpt ook om mogelijke antwoorden voor te zeggen (30 minutes or 1 hour?).
> >
> > Op de bus naar Mandalay hadden we op deze manier begrepen dat we om 5u s morgens zouden aankomen. Als er dan om 2u s morgens plots van alles wordt geroepen en de meeste Myanmarezen stappen uit, dan weet je even niet wat er gebeurd. Blijkbaar duurde de rit 5u..
> >
> > Na nog wat consternatie omdat er 2 haltes Mandalay blijken te zijn liggen we even later toch nog lekker een paar uur in bed om weer klaar te zijn om een nieuw stuk Myanmar te ontdekken.
> >
> > We gaan eerst een paar lokale ambachten bekijken: houtbewerking, weefgetouwen en marmeren en met goud bedekte beelden. Heel authentiek en leuk om te zien.
> >
> > Dan naar Sagaing Hill met vanuit 2 bijzondere pagodes een mooi uitzicht over de stad. Vindingrijk zijn de mensen hier wel: uit meloenpitjes maken ze kettingen, armbanden en zelfs handtassen.
> >
> > 's Middags gaan we naar Ava, de voormalige hoofdstad van Myanmar. Best een beproeving om er te komen hoor! Eerst met de taxi, dan met een boot en verder met paard en wagen. Zij die mij een beetje kennen weten wel dat ik nogal allergisch ben voor paarden... en natuurlijk net vandaag geen zakdoek bij me en ik had ook geen medicijnen bij.. hoesten, proesten en met moeite ademhalen. Gelukkig was Arti heel lief voor me en wat we zagen de moeite waard. Oude vervallen pagodes, een wachttoren en dat in een betoverend landschap vol water. Het mooiste was een teakhouten klooster. Ongelofelijk dat een houten gebouw honderden jaren meegaat.
> >
> > We willen nog de zonsondergang zien van op de U Bein Bridge, de werelds langste teak houten brug van 200 jaar oud. We haasten maar door de lange rit met de paard en wagen terug naar de boot dn door een groep Franse touristen die, als we net van de oever zijn ontdekken dat ze toch nog iemand missen en we weer terug moeten (zucht, ze waren maar met 7 hoor), .. is de zon net onder als we bij de brug aankomen. Maar het is niet erg: de touristen vertrekken al en alleen wij met lokale mensen en monniken blijven over. Dat is zo mooi: het is geen 'show' voor de touristen, het is gewoon dagelijks leven in Myanmar!
> >
> > De brug is zooo mooi in zijn eenvoud. Met een prachtige zonsondergang op de achtergrond is het adembenemend.
> >
> > De volgende ochtend komen we een ouder koppel sympathieke Amerikanen tegen bij het ontbijt. Het is een geanimeerd gesprek. Ze vinden het geweldig dat 'jonge' mensen zoals wij aan zo'n avontuur bezig zijn en dat veel Amerikanen dat niet doen. We horen mooie verhalen van hun over Vietnam.
> >
> > Maar kom, genoeg gekletst! Vandaag gaan we naar Mingun. Om daar te geraken moeten we de boot op. Gewoon een breed houten dek met houten tuinstoelen er op. Lekker simpel en heel relaxed.
> >
> > Het is fascinerend om de lokale manier van leven aan je voorbij te zien glijden. Op een eiland midden in de rivier is een dorpje dat alleen bewoonbaar is tijdens het droge seizoen, dan kweken ze pinda's en chilis.
> >
> > Wanneer we aankomen gaan we eerst naar de Mingun Pahtodawgyi. Een koning met grootheidswaan wilde de grootste pagode ooit bouwen. Maar de werken waren extreem zwaar en het volk dreigde in opstand te komen: als de pagode afbouwt, zal jij geen koning meer zijn. Is ie maar halfweg gestopt.
> >
> > Er staat een groot rood bord dat je de pagode niet mag beklimmen.. wij er op dus! Door een aardbeving zijn er grote scheuren en spleten ontstaan. We zijn op alle hoeken van het dak geraakt met klimmen, klauteren en springen, en dat op blote voeten! Best spannend maar samen lukt het wel.
> >
> > Vandaag test Arti ook voor het eerst onze selfie-stok die we In Bangkok gekocht hadden. Ik ben wat sceptisch want ik vond het vooral iets voor gekke Chinezen. Maar het is toch wel heel leuk. Je kan uit andere hoeken foto's maken en je hoeft geen andere mensen in de buurt te hebben voor een leuke foto samen.
> >
> Toen we terug beneden kwamen was het al kwart voor 11, onze boot zou om 11uur vertrekken! Dan maar een andere boot zoeken straks! We willen nig zeker de Mingun Bell zien! De oudste klok ter wereld!
>
> Nog leuker dan de klok is gewoon wat rondlopen, een kokosnoot kopen, spelen met ern paar puppies, een ossenkar voorbij zien rijden,..
>
> We kopen ook nog spullen voor Arti haar tanaka, een gouden beschildering op haar gezicht doordat je een stuk hout nat maakt en schuurt over een stenen schijf. Dan ontstaat er een mengsel dat ze op haar gezicht smeert met een borsteltje. Ze wordt er steeds beter in.
>
Na weer wat handgebaren en gebrekkig Engels vinden we weer een boot terug naar Mandalay. We moeten wel beneden deks maar dat blijkt super gaaf te zijn. We zetten onze stoelen dwars, voetjes tegen de wand en staren naar het landschap dat voorbij glijdt.. beter dan TV kijken! Ik knikkebol, Arti speelt met haar selfie machien.
Terug in Mandalay gaan we naar de Mahamuni pagode. Zoooveel pagodes en zoooveel Buddha beelden, na deze reis zal ik wel moeten afkicken van deze overdosis maar nu is het nog genieten van de sfeer, de mistiek, de authenticiteit.
We hebben nog maar weinig tijd tot de bus vertrekt en willen nog wel iets eten. Samen met onze vriendelijke en meedenkende taxi chauffeur belanden we in een lokale eettent. We zijn wel een curiositeit en krijgen veel starende blikken maar met de hulp van de 2 woorden Engels en het uitstekende Myanmarees van onze chauffeur krijgen we toch een lekkere maaltijd voorgeschoteld. We eten iets wat lijkt op dim sum, iets wat lijkt op bapao en een soort noodle-soep met kwarteleitjes en orgaanvlees.
Helemaal klaar voor onze volgende nachtelijke busrit. Op naar Taunggyi!
We kopen ook nog spullen voor Arti haar tanaka, een gouden beschildering op haar gezicht doordat je een stuk hout nat maakt en schuurt over een stenen schijf. Dan ontstaat er een mengsel dat ze op haar gezicht smeert met een borsteltje. Ze wordt er steeds beter in.
Na weer wat handgebaren en gebrekkig Engels vinden we weer een boot terug naar Mandalay. We moeten wel beneden deks maar dat blijkt super gaaf te zijn. We zetten onze stoelen dwars, voetjes tegen de wand en staren naar het landschap dat voorbij glijdt.. beter dan TV kijken! Ik knikkebol, Arti speelt met haar selfie machien.
Terug in Mandalay gaan we naar de Mahamuni pagode. Zoooveel pagodes en zoooveel Buddha beelden, na deze reis zal ik wel moeten afkicken van deze overdosis maar nu is het nog genieten van de sfeer, de mistiek, de authenticiteit.
We hebben nog maar weinig tijd tot de bus vertrekt en willen nog wel iets eten. Samen met onze vriendelijke en meedenkende taxi chauffeur belanden we in een lokale eettent. We zijn wel een curiositeit en krijgen veel starende blikken maar met de hulp van de 2 woorden Engels en het uitstekende Myanmarees van onze chauffeur krijgen we toch een lekkere maaltijd voorgeschoteld. We eten iets wat lijkt op dim sum, iets wat lijkt op bapao en een soort noodle-soep met kwarteleitjes en orgaanvlees.
Helemaal klaar voor onze volgende nachtelijke busrit. Op naar Taunggyi!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
