Bagan

Tijdens onze voorbereiding raakten we heel enthousiast over Bagan, de eerste hoofdstad van het keizerrijk, met meer dan 3000 pagodes en stupas uit de 11de tot 13de eeuw.

Het is dan wel effe balen wanneer je na 9 uur busreis om 5u 's morgens in de stromende regen aankomt aan de bushalte en even later zeiknat wordt boven op de Swesandaw pagode, een 'prachtig' zonsopgang punt. Dan nog langs een marktje dat door de regen later opent dan normaal en waar dus niets te zien is.. dan maar van onze early check-in genieten zeker? Not!!! Sta je daar rillend van de kou en de vermoeidheid om 7u en zeggen ze doodleuk dat we pas om 9u op onze kamer kunnen en dat we maar op het bankje bij de receptie moeten gaan zitten.

Nou, ik was al 'not-amused' maar mijn lieve Miss Ochtendhumeur had het niet meer. Nouuu en als Arti boos is... plots renden er kamermeisjes door de gangen, de receptionistes doken weg maar het hielp wel. We konden ergens eerst een douche nemen en een half uur later was onze kamer, wonder boven wonder, al klaar! Lekker nog een paar uur slapen.

En ondanks dat, was ik al overdonderd door Bagan. Zoveel groen, alleen gebroken door antieke pagodes en tempels, schijnbaar willekeurig neergeplant in het landschap.

's Middags en de andere dag bezoeken we 8 van de meest bijzondere pagodes en tempels van dichtbij. We raakten er niet op uitgekeken. Soms met klimmen en klauteren en je wurmend door nauwe, donkere doorgangen (wat fijn zo'n zaklamp app op je smartphone) kom je op schitterende uitzicht punten. Zoooveel foto's dat we gemaakt hebben?! En bovenal, ook eens de camera wegleggen en gewoon genieten.

Twee keer mochten we een wondermooie zonsondergang aanschouwen. De silhouetten van de pagodes met op de achtergrond de oranje tot paarse kleuren op de achtergrond.. adembenemend!

Soms heb ik bij een zonsondergang een beetje een melancholisch gevoel. Zo van wat jammer dat er alweer een dag voorbij is of oh nee, weer een dag voorbij en dus komt het einde van de reis en 'back to reality' weer dichterbij. Maar deze reis en op dit moment heb ik dat helemaal niet. Het is gewoon genieten van het nu, in het moment zijn, met een open vizier naar de toekomst.

Na heel de sluiting van PMH is me steeds meer duidelijk hoe relatief bepaalde dingen zijn. Uiteindelijk gaat het om wat je voor jezelf creëert en je naasten, je familie en vrienden en geliefde. So what dat een presentatie of een resultaat eens wat tegenvalt of minder gaat?! Als ik mijn best blijf doen en iets van mezelf leg in wat ik doe dan gaat het de volgende keer toch gewoon weer beter? Zelfvertrouwen hebben is belangrijk, soms is het makkelijker gezegd dan gedaan maar hey, soms is het ook een kwestie van accepteren. Ik ben een mens en ik mag er zijn en ik ben uniek.

Ik wil in ieder geval verder op de ingeslagen weg. Doen wat me gelukkig en trots maakt. Meer aandacht hebben voor familie en vrienden. En gewoon eens zeggen: ik ben het waard om mijn verjaardag 'groots' te vieren.

Daarbij ben ik zo dankbaar dat ik Arti aan mijn zijde heb. We leren elkaar steeds beter kennen en ook al hebben we onze strubbelingen, ons samenzijn is uniek. We hebben intense gesprekken en hebben veel gedeeld over wat we meegemaakt hebben. Ik kijk er naar uit om een toekomst op te bouwen samen (zelfs met haar ochtendhumeur :p dat trouwens soms wel eens langer duurt dan alleen de ochtend).

Maar goed, om maar te zeggen, wat een zonsondergang al niet losmaakt. Dit is trouwens niet bij iedereen zo. Het valt me op dat 'de massa' gelijk vertrekt zodra de zon onder is. Maar dan begint het pas! De gebroken zonnestralen op de bergen en wolken, de intense kleuren!

Voor de goede orde nog even de bezienswaardigheden in Bagan die we gezien hebben en nog niet vermeld zijn: Manuha pagode, Ananda pagode, Dammayangyi tempel, Htilominlo tempel, Shwezigon pagode, Shweguyi tempel, Gawdawpalin tempel, Pyathatgyi tempel.

Ook interessant was onze uitstap naar Mount Popa, een tempel bovenop een uitgedoofde vulkaan. Dat was nogal een beklimming! Heeeel veeeel trappen. Bovenop kwamen we een groep monniken tegen en ik bood aan een foto van hun te maken. Wilden ze daarna ook gelijk een foto met mij erbij. Om de een of andere reden kwam er ook ineens een Franse vrouw bijstaan. Ik wil niet veralgemenen maar Fransen zijn nogal aanwezig hier. Velen komen op mij een beetje onwetend en zonder respect over. Is een koe pindaolie aan het persen via een rad, komt een Franse dame op dat rad staan en begint met een stok op die koe te meppen "Allez la vache". Nou, je bent zelf een koe denk ik dan. En geen heilige zoals in India!

Oh ja, we hebben geld gedoneerd aan het klooster op Mount Popa en nu komt onze naam op een bordje! Als iemand er ooit eens komt, kan je dan eens kijken of het er hangt? "Hans Pieter & Arti Zevenhuizen, The Netherlands".

Op de weg er naar toe kwamen we nog langs een lolale familie die op basis van palmsuiker, sesam en pinda's, die ze zelf kweken, allerlei producten maken en verkopen. Mjam: kokos in palmsuiker nougat achtige koekjes en homemade alcohol brouwsel (sterk spul kuchhh) hebben we meegenomen. Voor onderweg ;-)

Onze volgende bestemming is Mandalay, hup de nachtbus weer in!