Varanasi

We eindigen onze India reis in Varanasi oftewel Benares. Deze stad ligt aan de heilige rivier de ganges oftewel de Ganga. Hier is het water het meest vervuild. Men gooit hier asresten van crematies in of juist lijken van mensen die niet gecremeerd worden. Ook komt hier een deel van de riolering in uit. Ondanks dat wordt de rivier alsnog heilig geacht.

We hebben afgesproken met Judith Lamboo. Judith woont met haar Indiase vriend Rahul in Varanasi. Ze geven rondleidingen en ik ben met hun in contact gekomen via mijn vriendinnetje Nay.

De eerste dag drinken we chai en eten samosa's aan de oever van de ganga. Judith en Rahul vertellen ons over de crematie rituelen.

Het voelt eem beetje vreemd want zo'n 20 m verder vind er een crematie plaats en wij zitten lekker aan de thee. Dit is heel gewoon. Eenieder die rondom Varanasi woont wordt hier gecremeerd. Als ze overlijden....sommigen worden niet gecremeerd maar zo de Ganga in gegooid. Dat zijn priesters en kinderen. Volgens de hindoe religie reinigt het vuur de ziel. Dit is bij kinderen niet nodig want hun ziel is al puur. Mensen die zelfmoord plegen worden niet in de ganga gegooid maar in een vijver daar vlakbij...bizar of niet? Dit heeft te maken met hun zielen die rond blijven dolen op aarde.

Varanasi is druk, chaotisch, mooi, gezellig en een beetje bizar. We verblijven in Kedar guesthouse. De vriendelijkste mensen ooit. Ze helpen en ondersteunen ons met alles. Met excursies, onderhandelen over de tuk tuk prijzen, versturen van pakketten tot het adviseren over de prijzen van de sarees.

Hans Pieter en ik besluiten de volgende dag uit te slapen. We hebben een aardig programma gehad in India. We hebben hele mooie dingen gezien en veel reisuren gemaakt. We hebben van zeker 7 van de 29 deelstaten gezien. We hebben de woestijn, bergen, bossen, jungles en stedelijke gedeeltes gezien. En het zuiden moet nog tropischer zijn. Dit is voor een andere gelegenheid :) Hier zullen we nog 30 dagen voor nodig hebben.

S middag gaan we winkelen voor sarees in de musruman area. Samen met Judith em Rahul. We krijgen een rondleiding en zien hoe de sarees worden geweven. In Nederland waren deze arbeidsomstandigheden niet toegestaan. Daarna komen we bij een atelier. Hier worden ons diverse sarees gepresenteerd. We zien gelijk hele mooie en deze zijn 750 roepies. We vragen naar deze in andere kleuren maar krijgen ander dessins in hogere prijsklassen te zien. Ik pas er nog een paar en kies er 1. Daarna willen we naar de sarees die we als eerst hebben gezien. De verkoper zegt nu dat deze sarees 2000 roepies zijn. Ehm pardon? Net waren ze nog een derde van het bedrag. We voelen ons verraden en willen weglopen. En dan komt de eigenaar binnen. Hij sust ons en beloofd ons de sarees tegen 750 te geven. Zoveel als we willen. We mogen uitzoeken en HP merkt op dat er 2 kwaliteiten zijn. Dit zie je alleen aan de binnenkant. Ik hoor de medewerkers zeggen dat hij slim is want hij checkt alles na. Ook hier weet men niet dat ik Hindi heel goed versta en redelijk spreek. Al met al doen we een goede deal. En gaan tevreden terug.

S avonds gaan we nog naar de aarti Ceremonie aan de ganga. Dit is een ceremonie ter ere van de ganga rivier, de godin ganga. Mocht je im Varanasi zijn dan moet je hier zeker naar toe.

De volgende dag gaan we naar de Chandraprabha Sanctuary, Hans Pieter verteld:

Vandaag gaan we naar Chandraprabha Sanctuary om de Devdhari en Rajdhari watervallen te bezoeken. Weten we dat wel zeker? vraagt Virendra, de uitbater van ons guesthouse. Het ligt best ver weg, er gaat quasi nooit iemand naar toe en er liggen vele, religieuze bijzonderheden veel dichterbij.. die watervallen staan niet eens in de reisgids!! Maar we zijn vast besloten, we hebben een kleine alinea gelezen in een magazine in het guesthouse en daarin werden deze watervallen beschreven als de Niagara Falls van India.

Jaren geleden, toen ik samen met mijn vader en mijn zussen Evelyne en Carolyne mijn broer Eric ging bezoeken in Canada stond ik aan de echte Niagara Falls en die hebben veel indruk op mij gemaakt. Naast de Niagara staan was zo'n moment waar je stil van wordt.. ik had het ook bijvoorbeeld bij de rotswoningen Mesa Verde (USA), de Maya stad Tikal en de Azteken tempel Tihuatacan in Mexico, de jungle en het uit het nest zien komen van babyschildpadden in Costa Rica, de Taj Mahal in India en de Machu Picchu in Peru. Goh, nu ik er over nadenk, het leven is dan niet altijd rozengeur en manenschijn geweest, en ik heb misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt en ik sta misschien niet zo ver met mijn carrière als dat ik had kunnen staan en ik heb bijvoorbeeld geen eigen huis, maar deze ervaringen en momenten, die pakt me niemand meer af. Als ik dan nog bedenk dat ik familie en vrienden heb waar ik veel van hou, en dan nog maar te zwijgen over mijn lieve vriendinnetje met wie ik deze reis maak en de fantastische schoonfamilie die ik er heb bijgekregen en de fijne vrienden van Arti die ik het afgelopen jaar heb leren kennen.. goh, dan ben ik toch wel een heel gelukkig man.

Zo, dit was weer even een spontane zijsprong in mijn denken en mijn verhaal. Maar de afspraak over deze verhalen is dat we alles mogen schrijven wat in ons opkomt. En we schrijven voor onze familie en vrienden en kennissen en ex-collegas en wie dan ook maar de intresse toont en de moeite neemt om dit te komen lezen maar we schrijven zeker ook voor onszelf.

Okay, na dit lange verhaal komen we aan bij de poorten van Chandraprabha Sanctuary. Ze zijn dicht! En niemand te zien in het bewakershuisje. Oh nee, het kan toch niet waar zijn! Zo een eind over zo'n slechte wegen gereden (wel een mooi landschap, dat wel) en dan zijn we voor niets gekomen?! We lezen de borden (wij het Engels, onze chauffeur het Sanskriet). De natuurparken sluiten in het regenseizoen maar ze gaan in oktober/november weer open en deze zou al open moeten zijn..

Dan komt er iemand aangerend met een bos sleutels. Nu kunnen we kaartjes kopen.. ook altijd een avontuur!

We hebben een heel verhaal voorbereid want er zit een belachelijk prijsverschil tussen de toegangsprijs voor buitenlanders versus locals. Zeg maar 10 euro versus 50 cent ofzo. We wonen in een stad in Bihar maar we zijn onze paspoort vergeten. Uiteindelijk moet ik als buitenlander betalen (mijn kennis van de hindi taal heeft mij meerdere keren in de steek gelaten deze reis!! :-), maar Arti komt wel als local binnen.

We rijden door het park tot aan de watervallen. Het is er verlaten. We stoppen aan de poort van de eerste waterval, de volgende is een paar km verder. Grappig is dat onze taxi chauffeur ook graag even wil gaan kijken, voor hem is het ook bijzonder om hier te zijn.

We wandelen richting het bulderend geluid van het neerstortende water. Er is een soort compound en er zijn vervallen hekken en eethoekjes. Het doet me denken aan JurassicPark, een paar jaar nadat alle dinosaurussen zijn ontsnapt.

We komen dichterbij en dan zien we het kolkende water. Het stroomt super snel en even verder stort het naar beneden. We volgen het water en zien het water nu meters naar beneden storten. Ik zie een plekje om te zitten, echt vlak naast het bulderende water (een meter). Maar vlak onder ons is nog een plateautje waar het water niet zo hard lijkt te stromen, dus moesten we vallen.. Pas op zegt Arti, dat is te gevaarlijk. Even later zit ze naast mij, genieten we en maken we een paar foto's. Adembenemend! We lopen nog wat verder en dan terug naar de compound. Daar zijn een paar jongens een soort winkeltje aan het opzetten. We bestellen een MountainDew (lijkt een beetje op Sprite) en raken aan de praat met een van de jongens (vooral Arti want haar Hindi is wat beter dan het mijne, zoals eerder geschreven).

Hij verteld een paar interessante verhalen. In deze gebouwen en bij deze watervallen is een Indiaase serie opgenomen. En meer nog! BBC en NatGeo zijn hier geweest! BBC met een documentaire over de tunnel achter de waterval, die bleek helemaal tot in Varanasi door te lopen! En NatGeo was hier omdat locals geloven dat de waterval "haunted" is. Ze horen er wel eens raar geschreeuw en zien rare dingen gebeuren.

Nou, dat maakt het wel extra spannend he. We rijden nog tot de volgende waterval. Die kunnen we alleen van op grotere afstand zien. Mooi uitzicht. We gooien stenen in het water van op grote hoogte.

We zien een paadje en trekken op eigen houtje een eindje het nstuurgebied in. Het is hier vrij droog met vlaktes en her der bomenen struiken. Bij een opgedroogde rivierbedding staan meer bomen, misschien zitten hier dieren. We volgen de bedding en behalve een paar vogels en insecten zien we niet veel. Tot we ineens worden opgeschrikt! Een paar meter van ons springt ineens iets weg! We hebben het niet goed gezien, was het een soort groot konijn of een katachtige? We zullen het nooit weten maar het was wel spannend.

Na de watervallen wil de chauffeur naar huis rijden. Maar wij willennog even bij de dam kijken. Als je iets wil moet je soms een beetje pushen (het is immers onze reis! Niet die van iemand anders).

De dam is niet veel aan. Het ligt ook vlak aan een militaire basis en door de spanningen met Pakistan en China aan de grenzen is het leger heel alert. We worden met argusogen bekeken.

Op de hoek van de afrit naar de dam is zo'n typisch Indiaas straatwinkeltje. Een simpel houten hutje, aan een kant open waar de koopwaar hangt en ten toon gesteld wordt. Onze chauffeur wil even kauwtabak kopen. Wij blijven eerst zitten maar hebben toch ook wel zin in een koude frisdrank en we hebben alleen nog maar een paar koekjes op.

We willen sprite maar wel koud. Nou, die heeft ie nog wel staan maar wel in zijn huisje aan de overkant. Een grote fles, voor de supermarktprijs plus een kleine vergoeding voor het vervoeren en koelen is ie voor ons. Nou, bottom line drinken we heerlijke koude sprite aan de prijs waar je in een toeristen restaurant nauwelijks een blikje voorhebt.

Arti zet haar beste beentje en hindi weer voor en het is al snel gezellig. Zodra je twee woorden hindi uitwisselt ben je gelijk meer een van hen. Ik zie een gasbrander en eitjes liggen.. zouden ze een eitje willen klaarmaken? Jahoor! Hup, voor de chauffeur ook gelijk eentje en even later smikkelen en smullen we van een heerlijk massala omeletje, op een krantenpapier. Volgens mij is dit "not done" volgrns de reisgidsen maar het is een super ervaring. Dit is leven, op de hoek van een straatje in de middle of nowhere met een stel Indiase mannen een lekker eitje van een krantenpapier eten. We zijn het er over eens, dit was ons lekkerste ei tijdens heel onze reis!

Een paar jongens kopen snoep. Wat is dat uit die ton? Of we willen proeven? Het zijn een soort draadjes in een reep die gelijk smelten op je tong. Geen idee wat het was maar zo lekker. Eentje was 5 Rupees.. gelijk een paar meegenomen, mjam!

Onze laatste dag in india zijn we bezig met vooruitplannen van onze reis. Printen van onze documenten. Onze souvenirs inpakken en klaarmaken voor verzending. We zien dat de orkaan hud hud naar India komt. Wij zullen dan al op onze volgende bestemming zijn.

Wow incredible India heeft m'n hart gestolen Niet voor iedereen het ideale land. Wel een ontwikkeling denk ik. Wat gebeurt er veel. ik kom hier graag nog eens terug om samen met mijn moeder alle heilige plaatsen te bezoeken. Hans Pieter en ik willen graag nog naar Goa, Mumbai, Chennai, Kerala, Sri Lanka en de Malediven.

Ondanks dat India mijn hart heeft gestolen ben ik mijn voorouders eeuwig dankbaar. Zij stapten op de lala rookh (een bekende boot met Indiër die van India naar Suriname vaarde) naar suriname om aan een betere toekomst te werken, indirect hebben ze mijn toekomst positief beïnvloed. Ik zou niet graag als vrouw in India opgroeien. Vrouwen hebben bijna geen rechten in India. India als toerist is toch even iets anders dan er wonen.

S avonds drinken we met Judith en Rahul nog Chai aan de ganga. Het is gezellig. We kletsen wat. Er passeren links rechts weer koeien. Hier en daar zitten wat saddoe's. De sfeer is relax en aangenaam. We bedanken ze voor hun gastvrijheid en nemen afscheid. De volgende dag vliegen we naar Nepal.